Pyszne czereśnie

Takie najbardziej lubię. Soczyste, duże, o prawie czarnej barwie. Czereśnie - symbol dojrzałego lata. I takie spektakle, jak „Byle nie o miłości” Teatru Niedużego z Sopotu, który gościnnie wystąpił na warszawskiej scenie Potem o Tem. Wyrazisty, wspaniale zagrany i zaśpiewany. Fajnie oświetlony. To najlepsze, co kiedykolwiek widziałem na scenie Potem o Tem. I repertuarowej i impresaryjnej. A dlaczego czereśnie? Bo „Byle nie o miłości” powstał na podstawie „Apetytu na czereśnie” Agnieszki Osieckiej. 


W dużej mierze zresztą „Apetytem” jest. Ta sama fabuła, sceneria. Zmieniły się piosenki ale nadal to utwory Osieckiej. Brzmią w wykonaniu Agaty Walczak i Macieja Podgórzaka po prostu rewelacyjnie. Słucha się ich z zapartym tchem. A spektakl? Ogląda na jednym oddechu. Świetna interakcja aktorów grających role i role w rolach, jak to Osiecka zaplanowała. Nie ma ani chwili niepotrzebnej, nie ma zbędnej brawury. 


Teatr Nieduży na co dzień rezyduje w sopockim Teatrze Atelier. Przyjechał do Warszawy w ramach otwartej sceny Latem o Tem i zawojował ją bezapelacyjnie. Widziałem w Potem o Tem, czyli u organizatora letniego przeglądu teatralnego, wszystko to co mają w repertuarze. Bywam na Nowolipkach, gdy goszczą u siebie inne grupy teatralne. Ale tak świetnego wykorzystania bardzo trudnej przestrzeni sceny i widowni i tak dobrego oświetlenia, nagłośnienia - jeszcze tu nie widziałem. 


Zatem Teatr Nieduży ale wielki artystycznie. Zrozumieć tekst Osieckiej to jedno. Ale wyśpiewać go - zupełnie inna sprawa. A oni rozumieją i grają sercem. A śpiewają tak, że przechodzą ciarki. Kilka razy - Podczas „Uciekaj moje serce”, czy „Ach panie panowie” poczułem to, czego od kilku ładnych tygodni nie miałem przyjemności poczuć: Takiego radosnego uczucia satysfakcji, że jestem i mogę oglądać to, co Artyści pokazują na scenie. Zdecydowanie spektakl wart zobaczenia co najmniej raz. Ja - z radością odwiedziłbym ich jeszcze kiedyś. Może przyjadą znowu do Warszawy?   



Twórcy:


tekst: Agnieszka Osiecka

adaptacja, reżyseria, scenografia, kostiumy: Piotr Kosewski

aranżacje muzyczne: Ariel Suchowiecki

występują: Agata Walczak, Maciej Podgórzak

zespół muzyczny Ariel Suchowiecki - fortepian, Konrad Żołnierek - kontrabas




Komentarze

  1. Anonimowy7 sierpnia 2024 10:42

    Oburącz podpisuję się pod tą recenzją. Rewelacyjny spektakl bardzo oszczędny w formie, ale niezwykłe bogaty w płaszczyźnie tekstu i fantastycznego wykonania. GRATULUJĘ SERDECZNIE

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Mieli "Wróbla" w garści, został im gołąb na dachu...

Obraz
Jacek Borusiński jest aktorem wyjątkowym. Nie ma, moim zdaniem, w Polsce obecnie artysty tak charakterystycznego. Artysty, który „ulepił” sobie swój styl, postać, i w niej jest nie do podrobienia. Zagubiony, inteligentny, nieśmiały introwertyk. Sprawiedliwy w świecie nie zawsze działającym jak należy. Porównałbym Borusińskiego z Rowanem Atkinsonem i jego Beanem czy Englishem. Podobnie jedyny w swoim rodzaju. Ale na aktora totalnego polskie kino nie jest gotowe.  Na ekrany wszedł „Wróbel”, w którym Borusiński gra główną i zarazem tytułową rolę. Film, który został przez niego zdominowany, nie robi niestety żadnego wrażenia. Okazuje się, że stworzenie artystycznego trójkąta trojga wyśmienitych Aktorów (lideruje im Borusiński, świetna jest Julia Chętnicka i fantastycznie w trudnej roli doskonale wypada Krzysztof Stroiński), dołożenie do tego drugoplanowych, mocnych i równie świetnie zagranych postaci (Piotr Rogucki „Pedro” i Agnieszka Matysiak zakonnica) - nic nie daje. Bo ten film nie ma
Czytaj więcej

Bombardowanie wielkim kalibrem

Obraz
To nie sztuka determinuje kulturę. Kreuje ją, stając się belfrem kolejnych pokoleń. To kultura i ludzie determinują sztukę. Jest ich obrazem i lustrem, w którym przeglądają się współcześni i do którego zerkają aby zobaczyć, jak najważniejsze dla siebie kwestie estetyczne i emocjonalne postrzegali ich protoplaści. Sztuką musi być wolna. Do pewnych granic. Do pewnych rozsądnych granic, jak podpowiadałby zapewne Mistrz Herbert.  Do tych granic zbliżają się, a nawet po nich balansują twórcy „Zbombardowanych” na scenie warszawskiego Teatru Collegium Nobilium. I bardzo dobrze. Bo są młodzi, bo mają prawo mówić własnym głosem o swoich obawach. Bo muszą sami sprawdzić, gdzie jest ich bariera estetyki i dokąd mogą sami się posunąć. Zagrali spektakl niebywały. Mam wrażenie, najtrudniejszy jaki kiedykolwiek widziałem. Grali upodleni, zalani wodą, brudni, obnażeni. Sprowadzeni do najohydniejszych ludzkich bestii. Przemoc i wulgarność w „Zbombardowanych” gotuje się, jak trujący wywar. Ale nie wybuc
Czytaj więcej

Za dużo denaturatu?

Obraz
W czerwcu jechałem z Koszalina do Gdańska. Droga w przebudowie i budowie. Złapał mnie olbrzymi korek. Po pewnym czasie okazało się, że tworzy go skrzyżowanie naszej trasy z budową. Z lewej strony drogi wielka koparka napełniała monotonnym, ciągłym rytmem wywrotki ziemią. Równie monotonnym warkoczem - jedna za drugą - przecinały ją one potem, przejeżdżały ze sto metrów, wysypywały ziemię i wracały po nowy ładunek. Co jakiś czas się zatrzymywały, żeby przepuścić „cywilne” samochody.  Nie przypuszczałem, że ten nudny, jak stare majty na śmietniku pejzaż zobaczę w teatrze. Ba. Nie zaświtało mi nawet w głowie, że może być ktoś o umyśle tak przedziwnym, że z sypania ziemi do foremki zrobi spektakl. A jednak. Bo to właśnie dzieje się w Komunie Warszawa w - nie wiem jak nazwać coś, co obejrzałem - zdarzeniu publicznym, biletowanym? „Heidegger?Denaturat” to klęska. Chała i nic nie warte pseudo rozumienie sztuki. Jeśli jeszcze możecie - unikajcie jak ognia.  Oto jak to wygląda: Gasną światła. W
Czytaj więcej