Krakowski spleen

Rita Marley to jak często się uważa - produkt jamajskiego Trenchtown. Interesujący, bo przecież urodziła się w kubańskim Santiago, co ze zdziwieniem przeczytałem. Żona Boba, z którym miała dziwną, opartą w dużej mierze na wspólnocie duchowej, relację. To artystka o zastanawiającym, głębokim, przenikającym ściany głosie. Solistka, wokalistka chórków marleyowskich songów. Rastafarianka z krwi i kości. Chcecie ją poznać? No, to w muzodramie „Byłam żoną Boba Marleya” Katarzyny Chlebny moim zdaniem jej nie poznacie. Poznacie szkic. Zarys. Ale jakiś taki oszlifowany i wyidealizowany. 

To nie jest zły spektakl - dla jasności sprawy. Artystka wykonująca go  ma wspaniały głos, aranżacje przebojów Marleya - mi akurat nie przypadły do gustu - mogą się wielu osobom podobać. Ale nie ma w tym ducha reggae. Nie ma Jamajki, która wybucha gdy tylko włączy się jakikolwiek krążek Rity. Tu, akurat w moim przypadku na scenie w Arkadach Kubickiego, dostajemy muzykę jak z dobrego domu. Gładką, ładną i opakowaną kolorowo. Nie ma w niej reggae pazura, tęsknoty wędrowców za światem idealnym. Nie ma wiary i emocji. Reggae w dużej mierze jest muzyką

wolności. Aby ją grać nad sceną musi unosić się specyficzne flow. Duch tego świata.  Swobody. 

A tu? To jest tak, jakby apaszowsie ballady chciała zaśpiewać prymuska jednego z najwyżej notowanych liceów ogólnokształcących w Polsce. Nie przeczę: to się może podobać. Ale ducha reggae w tym nie ma. Prosty przykład: Jednym z najważniejszych w tej muzyce, poza niepokojącymi uderzeniami w struny gitar dającymi charakterystyczne brzmienia, jest monotonny, silny i wkręcający się w umysł dźwięk gitary basowej. Prowadzący i muzyków i słuchaczy w trans. Tu bas jest zaprogramowany. Sztuczny. Zespół wspierający, czyli trio Mamas and Trawas - już sama nazwa pokazuje jak poważnie Panowie potraktowali Ritę i jej songi - brzmi miałko. Szkolnie. Patrzymy na to, bo nic w zasadzie zarzucić „Byłam żoną Boba Marleya” nie można. Jednak emocji w tym tyle, co na rybach w upalny dzień. 

Moim zdaniem Twórcy podjęli się dzieła niemożliwego do wykonania. Nie da się w Polsce, kraju białasów, odtworzyć niepowtarzalnej Rity. Zejść do Trenchtown. Wyciągnąć stamtąd głosy i brzmienia. Zabiegi z pogłosem na mikrofonie, mające ukryć niedostatki polskiego wokalu versus jamajski, na wiele się nie zdały. Katarzyna Chlebny śpiewa pięknie. Ale to nie jest nawet połowa Rity Marley. Popatrzyliśmy, poklaskaliśmy i poszliśmy. Oczekiwałem znacznie więcej. 

Mnie dodatkowo zdziwiło jedno: Z muzodramu można wynieść mylne wrażenie, że Rita Marley była i żyła artystycznie jedynie w symbiozie z Bobem. Nie ma w zasadzie żadnego jej songu. Jest jakaś kadłubkowa wzmianka o karierze solowej. Nie rozumiem tego. Przecież Rita Marley jest uznaną gwiazdą reggae. Ważnym elementem tej kultury i muzyki. Gdzie utwory, chociażby ze znakomitego krążka Harambe? Czy naprawdę trzeba ją było sprowadzać jedynie do roku śpiewaczki chórkowej u Boba? I kazać w muzodramie odśpiewywać jego przeboje w dyskusyjnych aranżacjach. „Get up stand up”, grany jak protest song w musicalu, moim zdaniem to zbrodnia. Zbrodnia, która pokazuje, że z Krakowa do Frenchtown jest tak daleko, że nikt tej drogi muzycznie pokonać nie może. 

Występują

KATARZYNA CHLEBNY

Realizacja

Autorka tekstu: MAŁGORZATA JANTOS  Reżyseria i dramaturgia: PAWEŁ SZUMIEC  Kierownictwo muzyczne, muzyka, aranżacje: ALEKSANDER BRZEZIŃSKI  Scenografia: MAREK BRAUN  Kostiumy: JOLANTA ŁAGOWSKA - BRAUN  Multimedia: WOJTEK KAPELA  Zespół muzyczny Mamas & Trawas