Farmazony w Nowym

Trudno nie zgodzić się z granym przez Jacka Poniedziałka profesorem Didierem Eribonem, gdy mówi: siedzimy tu i pierdolimy farmazony. „Powrót do Reims” Katarzyny Kalwat to właśnie płytkie farmazony. I to nie wina aktorów, a już na pewno nie wspomnianego Poniedziałka, który dwoi się i troi aby wycisnąć ze swojej postaci coś więcej niż przewidywalny banał. Pozostali aktorzy mają w sobie zapał godny lepszej sprawy. Yacine Zmit pokazuje nawet w scenie finałowej gołą pupę. Cóż. Skoro musi i uważa ją za fajną - w tak słabym spektaklu każda inicjatywa jest godna uwagi. W zasadzie ta jedyna scena mnie zastanowiła. Po co była w „Powrocie”? Pozostanie słodką tajemnicą Pani Reżyser i wywijającego pupą Pana Aktora. Jej tajemnicą pozostanie też, jak udało się uklepać coś tak nudnego. 


Zastanawia mnie, po co było brać się za ten tekst i próbować na siłę zrobić z niego prześmiewczy show? Po co było wprowadzać do tego trzy kamery? Robić transmisję ze sceny w teatrze? Po co? Czy nie prościej, jeśli już chciało się pokazać miazmat klas społecznych, ich upadanie i degrengoladę -  wziąć „Szewców” Witkacego? Oczywiście, stanowiliby o wiele większe wyzwanie intelektualne niż ta banalna ramota z Francji. Ale efekt mógłby być porażający. 


"Powrót do Reims" jest nudny. Bo nudne jest siedzenie  teatrze, w którym każda kolejna scena jest do przewidzenia. Od początku wiadomo, dokąd zmierzamy, co będzie powiedziane, wokół czego zbudowano dramaturgię i postaci. Każdy ruch, gest, słowo są do bólu przewidywalne. Ba, wychodzi się z tego z głową kompletnie pustą. Ot - było, minęło. Zaliczone. Może tylko ten goły tyłek Pana Aktora rozbawia i stawia pytanie o sens swojego ukazania się na scenie. 


Było to rzeczywiście „siedzenie i pierdolenie farmazonów”, jak był łaskaw powiedzieć główny bohater „Powrotu do Reims”. W „Szewcach” natomiast Sajetan Tempe mówi, gdy kurtyna idzie w górę: „Nie będziemy gadać niepotrzebnych rzeczy.”. I w tym tkwi fundamentalna różnica między tymi sztukami. 


Na tym kończę. Nie wyszedłem w trakcie. Ale pozdrawiam ze zrozumieniem tych, którzy wychodzili. I uważam, że mieli rację. 


  • Autor: Didier Eribon
  • Reżyseria, scenografia, kostiumy: Katarzyna Kalwat
  • Występują: Jacek Poniedziałek, Jaśmina Polak / Marta Malikowska, Yacine Zmit
  • Dramaturgia, tekst: Beniamin Bukowski
  • Muzyka: Wojciech Blecharz, Piotr Pacześniak
  • Wideo, światła, realizacja streamingu: Antoni Grałek
  • Audio navigator: Piotr Pacześniak
  • Montaż: Piotr Waldemar Zajączkowski
  • Grafika: Anna Rogóż
  • Konsultacja choreograficzna: Agnieszka Kryst



Komentarze

  1. Anonimowy13 czerwca 2024 18:43

    Moim zdaniem spektakl zasługuje na pochwałę. Podobał mi się (4,5 w skali do 6). Ekspresyjna gra aktorska, poruszająca tematyka - wbrew oczekiwaniom nie skupiająca się na problemach LGBT. Poruszający manifest końcowy. Może rzeczywiście w środku spektakl nieco się rozjechał, jednak początkowe 45 minut i 20 minut końcówki w pełni rekompensują spadek tempa w środku.
    Nie znam tekstu oryginalnego, więc odnoszę się jedynie do adaptacji i aktorstwa. Z jednym się zgodzę - razi mnie także maniera kamer i filmowania tego co widzimy - nie tylko tu. Mamy z tym do czynienia w co drugim spektaklu w dzisiejszym teatrze współczesny. Zbędne to i męczące. Widziałem to w studio i w Powszechnym (koszmarny Bergman) i zawsze pozostaje z niesmakiem. Taka moda - autorzy widać nie zaufali prostocie, mając za usprawiedliwienie fakt, że rzecz się dzieje w programie telewizyjnym na żywo.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Bombardowanie wielkim kalibrem

Obraz
To nie sztuka determinuje kulturę. Kreuje ją, stając się belfrem kolejnych pokoleń. To kultura i ludzie determinują sztukę. Jest ich obrazem i lustrem, w którym przeglądają się współcześni i do którego zerkają aby zobaczyć, jak najważniejsze dla siebie kwestie estetyczne i emocjonalne postrzegali ich protoplaści. Sztuką musi być wolna. Do pewnych granic. Do pewnych rozsądnych granic, jak podpowiadałby zapewne Mistrz Herbert.  Do tych granic zbliżają się, a nawet po nich balansują twórcy „Zbombardowanych” na scenie warszawskiego Teatru Collegium Nobilium. I bardzo dobrze. Bo są młodzi, bo mają prawo mówić własnym głosem o swoich obawach. Bo muszą sami sprawdzić, gdzie jest ich bariera estetyki i dokąd mogą sami się posunąć. Zagrali spektakl niebywały. Mam wrażenie, najtrudniejszy jaki kiedykolwiek widziałem. Grali upodleni, zalani wodą, brudni, obnażeni. Sprowadzeni do najohydniejszych ludzkich bestii. Przemoc i wulgarność w „Zbombardowanych” gotuje się, jak trujący wywar. Ale nie wybuc
Czytaj więcej

Pogo w Collegium - punkt za odwagę

Obraz
Jeden. Jeden jedyny punkt dla Marii Czok, studentki III roku AT. Za odwagę zagrania tego monodramu po genialnym „Pogo” Marcina Hycnara. O ile to odwaga, a nie pycha popchnęła Artystkę w przepaść. Czyli do monodramu „Moje pogo” na scenie Teatru Collegium Nobilium.  Bo jest katastrofa, nie bójmy się tego słowa. Na każdym polu. Katastrofalna jest aranżacja sceny i widowni. Widzowie w większości siedzą na podłodze, gdzie ułożono przykryte białym płótnem materace gimnastyczne. Rzecz dzieje się dookoła nich, zatem są skazani na urazy kręgów szyjnych, albo na dyskomfort wiercenia się dookoła własnych osi. Na dodatek, o czym studentka AT może nie wiedzieć, działają prawa fizyki. Posadziła widzów w najniższej części sali. A tam jest najgoręcej i najbardziej duszno. To - znów nie bójmy się tego słowa - bezmyślność.  I tyle uwag do Marii Czok. Nawet i ta powyższa w zasadzie nie jest do niej. Przecież to studentka. Osoba, która uczy się wspaniałego artystycznego zawodu. Ma prawo do poszukiwań twór
Czytaj więcej

Jeszcze i jeszcze tego Boga!!!

Obraz
„Bóg wyjechał” w ramach Dobry Wieczór AT. Siedzi we mnie ten spektakl jednak zbyt mocno, aby tak po prostu zamknąć za nim drzwi. Dla przypomnienia: rzecz powstała w ramach sesji egzaminacyjnej III roku warszawskiej Akademii Teatralnej, pod opieką Anny Sroki-Hryń. On dojrzewa w głowie. Nie daje spokoju. Wraca w myślach obrazami i dźwiękiem. Byłaby wielka szkoda, gdyby już nigdy go nie wystawiono. Anna Sroka-Hryń „robi” takie rzeczy ze studentami nie pierwszy raz. Szczęśliwcy widzieli „Lunapark”, czyli interpretacje utworów Ciechowskiego, a kto chce może zobaczyć „A planety szaleją..,”, czyli twórczość Kory. Oba są świetne - dodam na marginesie. Ale wracajmy do „Boga…” Wchodzimy do zupełnych ciemności. Punktowe światełka latarek wskazują krzesła. Sala mała, ledwie dwa rzędy dla publiczności. Na środku wielki stół, otoczony jedenastoma czarnymi krzesłami. Jedno białe stoi u wezgłowia. Na stole postać kobieca. Ubrana na czarno, przesuwa smykiem po strunach wiolonczeli, wydobywając z niej s
Czytaj więcej